Fazla yakınlığın getirdiği uzaklıktayız

Yılları ardın sıra devirip dursam da hala küçük bir çocuk gibi kırılıp,paramparça olabiliyorum. Acı üstüne acı yaşasam dahi olağan biten hiçbir şeye alışamıyorum.Mutluluğuma sahip çıkmadığım zamanlar gibi mesela.Sanırım büyüdüğümü görmek en çok beni yordu.24 yaşına gelmiş ama beş yaşındaki bir çocuğun hayal kırıklıklarını yaşıyorum.Her şeyi fazla benimsiyor fazla sahipleniyorum.Avuçlarımla sıkı sıkı tutmaya çalışıyorum sevebildiğim her şeyi fakat taşıp bir bir dağılacağına inanmak istemiyorum.

Ah benim dünyanın tüm kötülüğüne rağmen sevmeyi kusursuz becerilen kalbim.Mütevazi olamayacağım zirâ kalbime sadece sevmek düşüyor,anlamak,bağlanmak,birilerinin yanında da olmak düşüyor.Ama çok yorgunum herkese yetişecek kadar uzun bir ömrüm yok.Kendimi bile taşımakta böylesi güçlük çekerken sizin yok saymalarınıza,kırmalarınıza,üstü kapalı söylemlerinize,sinsice değdirmeye çalıştığınız hakaretlerinize,yanımda hep varmışsınız gibi davranıp aslında varlığınızı hiç hissettirmeyişlerinize,sevgiyle sardığınızı sanıp aslında kin ile büyüttüğünüz yüreklerinize uzun bir müddettir tahammül edemiyorum, edemeyeceğim.Kalmak için çaba göstermediğiniz kalbim de size ayıracak tek bir saniyem bile yok.Gitmek mi istiyorsunuz kapıyı seve seve açabilirim.Hiç kırmadan size eşlik edebilir, uğurlayabilirim.Yeter ki varmışsınız gibi davranmayın.Aklınıza esen vakitlerde bir merhabalaşmakla hiç bir sevgi iflah olmaz, bilin istiyorum.Yokluğunuza da alışıyor insan hatta bir süre sonra kim olduğunuz bile sadece hatıralarda kalıyor,kalbimi yoran,kıran,inciten,aşağılayan hiç kimseyi hayatımın hiç bir zerresinde görmek istemiyorum.Yolunuz hep layığınıza açık olsun.